مدت هاست به دیگران، حتا دارم به خود هم  دروغ می گویم، و تاثیرات دنیای اطرافم احساسات دورنی ام را به زنجیر می کشد و در میان انبوهی از ادم ها پرتاب می کند، گاهی این حس آمیخته با دروغ، پذیرفته و گاهی هم ترد می  شود. دارم خودم را گول می زنم، خواسته هایم را و تمام زنانگی ام را خط خطی می کنم. و گاهی با هراس به جایگاه تعیین شده بر میگردم، در جامعه ی که زندگی می کنم چیزی جز ریا و دروغ نیست و همه چیز تظاهری بیش، چندین بار وبلاک درست کردم و نوشتم گاهی نوشته هایم را به اشتراک می گذاشتم و آن هم با مخفف نام و هویت ام ولی با آن هم هراس داشتم. حرف های معمولی و روز مره گی که نمی توانستم حتا ذره یی از احساسات بریده شده و جریحه دارم را به آن اضافه کنم. چندیست به این فکر افتادم که از نو وبلاکی بسازم و تمام ناگفته هایم را باز گویم، ناگفته های یک زن، ناگفته های یک مادر، ناگفته های یک دختر جوان، ناگفته های یک دختر بچه یی که از دره ها و از لابه لای کوه های سر به فلک کشیده و دور فریاد می زند من هم یک انسانم پس چه تفاوتی بین من و برادرم است چرا همیشه سهم او یک نان و سهم من از دنیا و همه دار و ندار زندگی نیمی بیش نیست. دارم از درد به خودم می پیچم وقتی می نویسم پاک نویسی در کار نیست همه یک بار نوشته می شوند و یک بار همه او را می خوانند امیدوارام نوشته هایم بتواند تکه یی از ناگفته های هم نوعانم باشد.